Een week aan de Gold Coast

We zijn een week verbleven aan de kust bij een Russische vrouw, genaamd Natasha. Ze is heel gastvrij en heeft twee kinderen – een jongen van 13 en een meisje van 7 (zó schattig, zij had een kleine crush op Yannick, hi-hi). Natasha wilde ons graag van alles laten zien in de buurt maar was te druk met andere dingen deze week. Dus ze beloofde ons bij het afscheid dat ze graag nog een keer met ons en haar twee kinderen wilde gaan kamperen in de bergen, en zo prachtige stukken van Queensland aan ons kan laten zien. Dus als het zo ver is zullen we het jullie natuurlijk laten weten 😉

Wel is ze speciaal voor ons een keer heel vroeg opgestaan (lees 04:45u in de morgen) om ons naar een plek in de Gold Coast te brengen waar je de zon het mooist op kan zien komen. Het zou helemaal geweldig worden en gaf ons zelfs een dikke knuffel omdat het zo gelukzalig zou zijn. Yannick en ik hadden ons rond 05:00u geïnstalleerd op het plekje met de GoPro en telefoons in de aanslag, want hier moesten we voor jullie natuurlijk ook vet beeldmateriaal van schieten. Het was deze morgen best donker. We dachten dat het normaal was, omdat we niet eerder zo vroeg zijn opgestaan. Alleen het werd maar niet licht, het bleef waaien en miezeren. De zon zou volgens de weer-app om 05:28u opkomen, maar rond 06:00u was er nog steeds geen zon te bekennen. Ha-ha, hebben wij weer. Misschien de volgende keer toch maar even de weersvoorspellingen checken als we weer zoiets gaan ondernemen. Toch hebben we ons, ondanks het gemis, prima vermaakt.

Een panorama foto rondom het punt van ‘the Spit’.

Deze week hebben we Surfers Paradise verruild voor Mermaid Beach. Zo hey, daar was Surfers Paradise niets bij! Wat was het daar mooi! En heerlijk rustig. Ik denk als er 10 mensen op het stuk lagen, in de buurt van de kustwacht, dan was het veel. (Je mag alleen voor de kustwacht zwemmen tussen de vlaggen op het Australische strand.) Vergeleken met dit was Surfers Paradise echt over-toeristisch. Dit was veel mooier en bovendien konden we vanaf hier Surfers Paradise met alle grote gebouwen zien – hartstikke gaaf! We hebben heerlijk gezwommen en lekker gechillt onder onze nieuwe blauwe beach-umbrella. Dit gaan we morgen weer doen!

Mermaid Beach.

En zo geschiede; de volgende dag weer naar dit prachtige stukje strand om onze billen en ruggen te verbranden – oeps! En dat terwijl we ons echt wel goed hadden ingesmeerd. De zon hier is zo sterk dat je je er met geen zonnebrand van factor 50 tegen kan wapenen. Het waaide keihard en er waren hele grote golven, dus dat was leuk vermaak. Toen we na drie kwartier waterpret besloten om eruit te gaan, schreeuwde Yannick het ineens uit en begon op zijn rug van zich af te slaan. “Ik word gestoken door een beest! – Whaaa!!” Ik schrok me dood en wilde hem naar me toe trekken – sowieso al heel moeilijk door de stroming met mijn gewicht. Maar toen was ik de sjaak. O-M-G. Ik voelde het aan alle kanten van me benen branden, prikken en snijden! Wat deed dat zeer hé! Ik probeerde het ook van me af te slaan en wilde zo snel mogelijk het water uit. Dat was nog een hele opgave tegen de stroom in. En omdat het nog steeds zo zeer deed, weet ik niet of ik nog steeds gestoken werd door iets of dat het gewoon nabrandde. Men – o – men. Die kut-kwallen! We hadden ze al wel steeds op het strand zien liggen, van die hele kleine doorzichtige luchtbubbel kauwgombalgrootte kwalletjes met blauwe dunne draadjes, maar nooit gedacht dat ze zo’n pijn konden veroorzaken. Nou, ik weet nu waarom het tentakels heten; je wordt echt ‘toegetakeld’ door die beesten! Sommige die daar op het strand lagen hadden wel ‘draadjes’ van 2 á 3 meter lang(!). Ik heb naar mijn idee gewoon zo’n gek exemplaar tussen en om m’n benen gehad, want ik had overal plekken. Eenmaal uit het water zijn we naar de douche gerend en hebben ons afgespoeld en geboend met water. Dat was ook het enige wat zou helpen, bleek achteraf. We hadden eventueel ook nog ijs erop kunnen doen na het afspoelen, maar ik wist dat niet zo gauw ergens vandaan te toveren met 35 graden, ha-ha. We waren – ik vooral – helemaal buiten adem na deze gebeurtenis. Na een kwartier nam de pijn af en werden de plekken steeds beter zichtbaar. Men. Dit willen we liever niet meer meemaken.

Mini Marine Stinger.

Omdat we verbrand waren, wilden we de volgende dag niet meer in de zon. We waren wel weer even klaar met zand happen na twee dagen, dus we dachten er een dagje op uit te gaan. Er zitten hier in de buurt van de Gold Coast allerlei prachtige natuurparken, waarvan we er wel een wilden bezoeken. Maar helaas, die parken zijn allemaal niet te bereiken met het openbaar vervoer! Dik balen. Dan maar een dagje aan keutelen en video’s editen in een koffietent waar ze ook internet hadden.

Zondags was het poging twee voor de zonsopkomst. Ditmaal mocht ik zelf de chauffeur zijn en links in het verkeer deelnemen. Heel apart! Vooral het kijken in de achteruitkijkspiegel vond ik gek, héél onlogisch. Verder rijdt een Mercedes – zoals altijd natuurlijk – heel fijn en dus went het links rijden vrij snel. Maar het was wel even goed opletten in de vroege morgen met een aardig duf hoofd, ha-ha. Micheal (13) ging met ons mee naar de Spit-spot. Wat stenen gezocht zodat de GoPro zou blijven staan en niet de zee in zou waaien en we waren er klaar voor. Toen de zon eenmaal opkwam, was het echt een prachtig gezicht. Vooral de lucht! Het was gedeeltelijk bewolkt en dat gaf echt een bijzonder mooi effect. Wat een kleurenpalet zeg. We gaan van de week de video editen en hopen dat het op het beeldscherm aardig overkomt met wat wij hebben gezien. Ook vond ik het super vet om te zien hoe de gebouwen glinsterden in de zon. Alsof er diamantjes op de stad vielen. Weer terug naar huis en toch nog weer even ons bed in. Het was immers zondag, dan kan dat gewoon.

Prachtige lucht.

De stad ontwaakt.

Toen we weer fris en fruitig wakker werden, hebben we ergens ontbeten met het hele gezin en ‘s middags zijn we nog even met Michael opgetrokken. Hij zou ons wel even tennisles geven. Yannick heeft zelfs nog een potje tegen hem gespeeld. De eerste set won Michael vrij overtuigend, maar toen Yannick zijn best deed in de tweede set werd het menens. Het spande erom, maar Michael had een nipte overwinning. Dit wordt waarschijnlijk de nieuwe Rafael Nadal. Want ja, als je van Yannick kunt winnen…

Aangezien onze verbrande huid al weer aardig was weggetrokken, zijn we de volgende dag lekker naar het park/strand geweest in de haven. Dit was voor ons op loopafstand van het appartement. Een hele chille plek met mooi uitzicht op de boten en helikopters die daar af en aanvlogen.
’s Avonds werden we weer opgepikt door Keith, onze persoonlijke taxi chauffeur. Hij bracht ons naar onze volgende bestemming in Holland Park. Een rustige buurt, in de buurt van Brisbane. Daar hadden we wel behoefte aan, want we hadden de afgelopen week aardig beroerd geslapen door de hitte op onze kamer. We hadden wel de deur open van het balkon om het door te laten waaien, maar op een of andere manier hoorde je alles wat er in de stad gebeurde op 28 hoog. En onder ons was een heel groot winkelcentrum waar ook gewoon constant de airco of iets draaide, en waar vrachtwagens goederen kwamen aanleveren en ophalen in de vroege morgen. Dus kom maar op met onze nieuwe plek voor de komende week!

Over onze toekomstige plek gesproken; goed nieuws! Het is zo goed als zeker dat het doorgaat! Keith vertelde ons dat ze het waarschijnlijk begin maart af krijgen. Goede vooruitzichten dus! Deze komende weken dan maar hard het internet afspeuren voor geschikte baantjes… want zolang we natuurlijk niet werken…vliegt er alleen maar geld uit!